Nowelizacja przepisów KSH

Brak wyraźnych ram prawnych dla przekształceń i podziałów transgranicznych spółek to zjawisko, które zostało zidentyfikowane w prawie Unii Europejskiej (UE) jako to, które prowadzi do powstawania barier w korzystaniu ze swobody przedsiębiorczości oraz nieoptymalnej ochrony pracowników, wierzycieli i wspólników mniejszościowych na rynku wewnętrznym[1]. Zarówno spółki, jak i ich wspólnicy mają bowiem do czynienia z przepisami obowiązującymi w różnych państwach członkowskich, a w konsekwencji z wieloma różnymi formami ochrony, co prowadzi do niepewności prawnej[2]. Prawodawca unijny dostrzega przy tym konieczność wprowadzenia przepisów ochronnych dla określonych grup podmiotów, które mogą być dotknięte efektami transgranicznych przekształceń spółek. Jednocześnie wskazuje się na obowiązek respektowania unijnej swobody przedsiębiorczości i ułatwienia spółkom utworzonym zgodnie z porządkiem prawnym państw członkowskich UE prowadzenia działalności na rynku wewnętrznym.

Niniejsza publikacja ma na celu  wskazanie na unijne regulacje prawne dotyczące swobody przedsiębiorczości, omówienie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wydanego w sprawie Polbud, C-106/16, motywów przyjęcia Dyrektywy nr 2019/2121 i Dyrektywy nr 2019/1151[3] oraz stanowiącej konsekwencję konieczności ich implementacji projektowanej zmiany przepisów polskiego KSH[4].

Swoboda przedsiębiorczości – art. 49 i art. 54 TFUE

Swoboda przedsiębiorczości jest jedną z podstawowych zasad prawa Unii Europejskiej, gwarantowaną przez Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Jest ona przejawem zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową^[5].

Ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego Państwa Członkowskiego na innego są zakazane. Zakaz ten obejmuje również ograniczenia w tworzeniu agencji, oddziałów lub filii przez obywateli danego Państwa Członkowskiego, ustanowionych na terytorium innego[6].

Zgodnie z art. 49 akapit drugi TFUE w związku z art. 54 TFUE swoboda przedsiębiorczości spółek lub przedsiębiorstw obejmuje w szczególności prawo do ich zakładania i zarządzania nimi na warunkach określonych w ustawodawstwie państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba spółki. Wykładnia TSUE wskazuje, że swoboda przedsiębiorczości obejmuje prawo spółki utworzonej zgodnie z ustawodawstwem jednego z państw członkowskich do przekształcenia się w spółkę lub przedsiębiorstwo podlegającą prawu innego państwa członkowskiego, o ile spełnione są warunki przewidziane w ustawodawstwie tego innego państwa członkowskiego, a w szczególności spełnione są warunki ustanowione przez to ostatnie państwo w celu ustalenia powiązania spółki lub przedsiębiorstwa z jego krajowym porządkiem prawnym[7].

Wyrok TSUE w sprawie Polbud, C-106/16

Kwestia swobody przedsiębiorczości w kontekście transgranicznych przekształceń spółek i przeniesienia siedziby spółki z jednego państwa członkowskiego Unii Europejskiej do innego była przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE w sprawie Polbud C-106/16 z dnia 25 października 2017 r. Orzeczenie to odbiło się szerokim echem i stanowiło przyczynek dla zmian prawa handlowego zarówno na poziomie ustawodawstwa europejskiego, jak i konieczności wprowadzenia określonych zmian w prawie krajowym.

Stan faktyczny i pytania prejudycjalne zadane TSUE

Orzeczenie to zapadło na tle następującego stanu faktycznego. Polbud-Wykonawstwo sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w Łącku[8]  to spółka prawa handlowego utworzona zgodnie z przepisami polskiego prawa handlowego. W 2011 r. Zgromadzenie Wspólników tej spółki podjęło uchwałę o przeniesieniu jej siedziby do Luksemburga. Sama uchwała nie wskazywała na to, że przeniesieniu podlega siedziba zarządu lub miejsce rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej przez spółkę.

Po podjęciu uchwały Polbud złożył do Krajowego Rejestru Sądowego wniosek o wpis otwarcia likwidacji. W następstwie zgłoszonego wniosku w rejestrze dokonano odpowiedniego wpisu o otwarciu likwidacji i wyznaczeniu likwidatora Spółki.

W 2013 r. zgromadzenie wspólników spółki Consoil Geotechnik Sàrl z siedzibą w Luksemburgu podjęło uchwałę, której przedmiotem było przeniesienie siedziby Polbud do Luksemburga w celu poddania spółki prawu luksemburskiemu bez utraty przez nią osobowości prawnej. W efekcie siedziba Polbud została przeniesiona do Luksemburga, a sama spółka zmieniła oznaczenie firmy na ,,Consoil Geotechnik”.

Następnie Polbud złożył do polskiego sądu rejestrowego wniosek o wykreślenie spółki z rejestru przedsiębiorców KRS, motywując powyższe przeniesieniem jej do Luksemburga. Po jego złożeniu spółka została wezwana do przedłożenia uchwały Zgromadzenia Wspólników określającej przechowawcę ksiąg i dokumentów Spółki, a także sprawozdań finansowych oraz uchwały Zgromadzenia Wspólników w przedmiocie zatwierdzenia sprawozdania likwidacyjnego. Polbud zakwestionował celowość przedkładania tychże dokumentów, wskazując, że Spółka nie uległa rozwiązaniu, ani nie dokonano podziału jej majątku, a sam wniosek o wykreślenie był motywowany przeniesieniem siedziby spółki do Luksemburga. Sąd rejestrowy nie uwzględnił argumentacji Spółki i oddalił wniosek o wykreślenie jej z KRS.

Sprawa doszła do szczebla postępowania przed Sądem Najwyższym, który postanowił zwrócić się do TSUE z pytaniami prejudycjalnymi, zmierzającymi do ustalenia:

• czy unijne zasady dotyczące swobody przedsiębiorczości stoją na przeszkodzie stosowaniu przez państwo członkowskie, w którym utworzono spółkę, przepisów prawa handlowego uzależniających wykreślenie jej z rejestru od uprzedniego rozwiązania spółki po przeprowadzeniu jej likwidacji, w sytuacji gdy spółka ta kontynuuje działalność w innym państwie członkowskim?
• czy postępowanie likwidacyjne, które poprzedza rozwiązanie spółki, stanowi środek adekwatny, konieczny i proporcjonalny dla ochrony interesu publicznego, wierzycieli, wspólników mniejszościowych oraz pracowników migrującej spółki?
• czy ograniczenia swobody przedsiębiorczości, o których mowa w art. 49 i art. 54 TFUE, odnoszą się do sytuacji, w której spółka, w celu przekształcenia się w spółkę innego państwa członkowskiego przenosi do niego siedzibę statutową, nie zmieniając jednak siedziby głównego przedsiębiorstwa, które pozostaje w państwie utworzenia?[9]

Regulacje prawa polskiego i cel postępowania likwidacyjnego

Zgodnie z polskim Kodeksem spółek handlowych[10], jedną z okoliczności powodujących rozwiązanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza. Rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru[11].

Po zatwierdzeniu przez zgromadzenie wspólników sprawozdania finansowego na dzień poprzedzający podział między wspólników majątku pozostałego po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli (sprawozdanie likwidacyjne) i po zakończeniu likwidacji, likwidatorzy powinni ogłosić w siedzibie spółki to sprawozdanie i złożyć je sądowi rejestrowemu, z jednoczesnym zgłoszeniem wniosku o wykreślenie spółki z rejestru[12].

Celem postępowania likwidacyjnego jest w szczególności zakończenie interesów bieżących spółki, ściągnięcie wierzytelności, wypełnienie zobowiązań i upłynnienie majątku spółki, zaspokojenie lub zabezpieczenie wierzycieli, złożenie sprawozdania finansowego z dokonania wskazanych czynności oraz wskazanie przechowawcy ksiąg i dokumentów spółki. W nauce prawa zwraca się uwagę, że zakończenie bieżących interesów spółki podlegającej likwidacji powinno się odbywać zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki. Nie chodzi przy tym o to, aby interesy te zostały zakończone jak najszybciej, lecz aby zakończyć je z jak najlepszym efektem ekonomicznym[13].

Samo postępowanie likwidacyjne ma również cel ochronny, zmierzający do zakończenia działalności spółki przy założeniu braku pokrzywdzenia podmiotów trzecich, w tym wierzycieli spółki.

Z kolei zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy Prawo prywatne międzynarodowe[14], z chwilą przeniesienia siedziby do innego państwa osoba prawna podlega prawu tego państwa. Osobowość prawna uzyskana w państwie dotychczasowej siedziby jest zachowana, jeżeli przewiduje to prawo każdego z zainteresowanych państw. Przeniesienie siedziby w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie prowadzi do utraty osobowości prawnej.

Rozstrzygnięcie TSUE miało na celu wskazać, jak należy rozumieć obowiązujące regulacje prawa unijnego w oparciu o stan faktyczny, jaki został przedstawiony przez sąd krajowy.

Stanowisko TSUE

Trybunał przypomniał w pierwszej kolejności, że art. 49 TFUE w związku z art. 54 TFUE zapewniają swobodę przedsiębiorczości spółkom założonym zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego i mającym swoją statutową siedzibę, zarząd, lub główne przedsiębiorstwo wewnątrz Unii Europejskiej. Konsekwencją powyższego jest to, że spółka taka jak Polbud utworzona zgodnie z prawem polskim, ma możliwość powoływania się na swobodę przedsiębiorczości.

Istotą swobody przedsiębiorczości jest przy tym w szczególności prawo do przekształcania się w spółkę prawa innego państwa członkowskiego[15], o ile spełnione są warunki określone w przepisach prawa obowiązujących na terenie tego drugiego państwa członkowskiego.

Polbud miała zatem prawo do przekształcenia się w spółkę prawa luksemburskiego przy założeniu, że spełnione są warunki utworzenia spółki określone w ustawodawstwie luksemburskim. Odwołując się do wyroku wydanego w sprawie Centros[16] Trybunał wskazał, że okoliczność, iż do Luksemburga postanowiono przenieść jedynie statutową siedzibę Polbud, bez przenoszenia siedziby rzeczywistej[17] wpisuje się w unijną swobodę przedsiębiorczości. W ocenie TSUE swoboda przedsiębiorczości obejmuje także sytuacje, w której spółka utworzona zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego podlega przekształceniu w spółkę innego państwa członkowskiego przy założeniu, że zasadnicza, a nawet cała część działalności prowadzona jest dalej w pierwszym ze wskazanych państw. Z kolei państwa członkowskie są uprawnione do przeciwdziałania nadużyciom związanym z wykorzystywaniem regulacji unijnych w celu uchylania się od stosowania ustawodawstwa krajowego. Samo ustanowienie statutowej lub rzeczywistej siedziby spółki w innym państwie członkowskim w celu korzystania z korzystniejszych przepisów nie stanowi jednak tego rodzaju nadużycia[18].

W dalszej kolejności TSUE odniósł się do przepisów polskiego KSH uzależniających przeniesienie statutowej siedziby spółki na terytorium innego państwa członkowskiego od uprzedniego przeprowadzenia likwidacji tej pierwszej spółki.

TSUE przypomniał, że art. 49 TFUE wymaga zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości, za które uważa się w szczególności wszelkie przepisy, które uniemożliwiają korzystanie z tej swobody, utrudniają je lub ograniczają jego atrakcyjność[19].

Odwołując się do regulacji prawa polskiego[20], Trybunał wskazał, że chociaż spółka prawa polskiego taka jak Polbud może co do zasady przenieść swoją statutową siedzibę do innego państwa członkowskiego bez utraty osobowości prawnej, to wykreślenie z polskiego rejestru przedsiębiorców możliwe jest dopiero po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego.

Uregulowanie to, zdaniem TSUE, może utrudniać, a nawet uniemożliwiać dokonanie transgranicznego przekształcenia spółki i jako takie stanowi zatem ograniczenie swobody przedsiębiorczości[21].

Trybunał wskazał przy tym, że tego rodzaju ograniczenia przedsiębiorczości są dopuszczalne jedynie wtedy, gdy jest to uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego. TSUE podkreślił jednak, że ograniczenie to musi być odpowiednie dla zagwarantowania określonego celu i nie wykraczać ponad to, co jest niezbędne dla jego osiągnięcia[22]. TSUE wskazał, że co do zasady ograniczenie przedsiębiorczości jest w tym wypadku uzasadnione względami ochrony wierzycieli, wspólników mniejszościowych i pracowników przeniesionej spółki. Ochrona wspólników mniejszościowych i pracowników zaliczają się przy tym do nadrzędnych względów interesu ogólnego uznanych w orzecznictwie[23].

Przekładając tę uwagę na sprawę Polbud, TSUE finalnie wskazał, że obowiązek przeprowadzenia likwidacji spółki pragnącej przenieść swoją statutową siedzibę do państwa członkowskiego innego niż Rzeczpospolita Polska wykracza poza to, co jest niezbędne dla ochrony interesów wyżej wymienionych podmiotów. Przepisy polskiego prawa przewidują bowiem ogólny obowiązek przeprowadzenia likwidacji bez względu na to, czy proces ten rzeczywiście powoduje ryzyko naruszenia interesów wierzycieli, wspólników mniejszościowych i pracowników oraz bez możliwości wyboru mniej restrykcyjnych środków, które mogłyby okazać się wystarczające dla ochrony tych interesów.

TSUE podkreślił również, że sama okoliczność, że spółka przenosi swą siedzibę z jednego państwa członkowskiego do drugiego nie może uzasadniać ogólnego domniemania nadużycia i usprawiedliwiać środka naruszającego wykonywanie jednej ze swobód podstawowych, które gwarantuje TFUE[24]. Ogólny obowiązek przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego został zatem uznany za nieproporcjonalny, a przepisy polskiego prawa narzucające wskazany obowiązek za stojące w sprzeczności z uregulowaniami prawa unijnego.

Motywy planowanych zmian w KSH i realizacja wyroku w sprawie Polbud, C-106/16

Orzeczenie TSUE wydane w sprawie Polbud stało się przyczynkiem dla przyjęcia Dyrektyw nr 2019/2121 i nr 2019/1151[25] dotyczących transgranicznych przekształceń, połączeń i podziałów spółek oraz stosowania narzędzi i procesów cyfrowych w prawie spółek, a w konsekwencji także dla konieczności dokonania odpowiednich zmian w polskim prawie handlowym wynikających z obowiązku ich implementacji. Aktualnie, kwestie dotyczące transgranicznego łączenia się spółek uregulowane są w przepisach art. 491 KSH oraz art. 516¹ KSH -  516¹⁹ KSH i stanowią efekt implementacji nieobowiązującej już Dyrektywy nr 2005/56/WE[26] oraz Dyrektywy 2017/1132[27], która z kolei została zmieniona Dyrektywą 2019/2121 stanowiącą przedmiot niniejszej publikacji.

Zgodnie z informacją opublikowaną przez Ministerstwo Sprawiedliwości[28], celem projektowanych zmian KSH związanych z implementacją Dyrektywy  2019/2121 oraz Dyrektywy nr 2019/1151  jest w szczególności wprowadzenie ułatwień dla spółek utworzonych zgodnie z porządkiem prawnym danego państwa członkowskiego UE w zakresie prowadzenia działalności na unijnym rynku wewnętrznym i dokonywania zmian organizacyjnych. Projektowane zmiany mają także wprowadzać odpowiednie przepisy ochronne dla określonych grup podmiotów i jednolite ramy prawne dla przekształceń, połączeń i podziałów transgranicznych oraz dotyczące wykorzystania narzędzi cyfrowych. Rozwiązania przyjęte w projekcie mają zmniejszać skalę niepożądanych zjawisk związanych ze znacznym stopniem zróżnicowania regulacji w ramach jednolitego rynku, który prowadził z kolei do dużego zróżnicowania poziomu konkurencji w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Jednocześnie, przewidziane w projekcie zmiany mają zmierzać do zwiększenia możliwości transformacji polskich spółek, poprzez wprowadzenie analogicznych rozwiązań do tych, przewidzianych w procedurach transgranicznych (tj. łączenia uproszczone, nowy typ podziału – podział przez wyodrębnienie) oraz przyznanie pełnej zdolności łączeniowej, podziałowej spółki komandytowo – akcyjnej oraz do uproszczenia procedur reorganizacji spółek w celu zwiększenia konkurencyjności polskich podmiotów na jednolitym rynku oraz zwiększenia możliwości ich restrukturyzacji.

Mając na uwadze, że prace projektowe dotyczące nowelizacji KSH są w toku, dalsze uwagi będą odwoływały się do treści Dyrektyw 2019/2121 i Dyrektywy 2019/1151 oraz informacji opublikowanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości.

Uregulowania ochronne dla wierzycieli, wspólników mniejszościowych i pracowników

Jednym z istotnych aspektów dotyczących transgranicznych przekształceń, połączeń czy podziałów spółek jest wprowadzenie przepisów mających na celu ochronę określonych grup podmiotów, których interesy mogłyby zostać naruszone w ich wyniku.

Do grup tych należą:

• wierzyciele;
• wspólnicy mniejszościowi;
• pracownicy.

Zgodnie z informacją udostępnioną przez Ministerstwo Sprawiedliwości, projektowane mechanizmy ochronne w przypadku wierzycieli obejmują w szczególności[29]:

• możliwość złożenia wniosku do sądu o ustanowienie odpowiednich zabezpieczeń ich roszczeń;
• możliwość składania uwag do planu danej operacji transgranicznej;
• w odniesieniu do przekształceń transgranicznych, przewidziany Dyrektywą 2019/2121 specjalny przepis jurysdykcyjny, dający wierzycielom możliwość wszczęcia postępowania przeciwko spółce również w państwie członkowskim siedziby spółki przekształcanej, w terminie dwóch lat od daty przekształcenia transgranicznego;
• w odniesieniu do podziałów transgranicznych przewidzianą Dyrektywą 2019/2121 zasadę solidarnej odpowiedzialności w sytuacji, gdy roszczenie wierzyciela spółki podlegającej podziałowi nie zostanie zaspokojone przez spółkę, której przydzielone jest zobowiązanie.

W przypadku wspólników mniejszościowych chodzi o:

• możliwość składania uwag przez wspólników do planu danej operacji transgranicznej;
• zapewnienie sporządzenia sprawozdania dla wspólników, określającego skutki danej operacji transgranicznej dla wspólników;
• zapewnienie wspólnikom otrzymania wynagrodzenia za udziały lub akcje o wartości równej wartości ich udziałów lub akcji oraz zapewnienie oszacowania tego wynagrodzenia przez niezależnego biegłego, a także zapewnienie możliwości zakwestionowania przez wspólników adekwatności tego wynagrodzenia przed właściwym organem administracyjnym lub sądowym;
• zapewnienie wspólnikom prawa zakwestionowania stosunku wymiany udziałów lub akcji przed właściwym organem lub podmiotem upoważnionym na mocy prawa krajowego.

Natomiast przypadku pracowników chodzi o:

• zapewnienie możliwości składania uwag przez pracowników do planu danej operacji transgranicznej;
• zapewnienie sporządzenia sprawozdania dla pracowników, określającego skutki prawne danej operacji transgranicznej dla pracowników oraz zapewnienie możliwości złożenia przez nich opinii na temat tego sprawozdania.

Przeciwdziałanie nadużyciom związanym z transgranicznym przekształceniem, podziałem i połączeniem spółek

Zgodnie z treścią Dyrektywy 2019/2121, w pewnych sytuacjach prawo spółek do przeprowadzenia operacji transgranicznej może być wykorzystywane do popełniania nadużyć lub oszustw, takich jak choćby obchodzenie praw pracowników, płatności z tytułu zabezpieczenia społecznego lub obowiązków podatkowych, a także do celów przestępczych. Dyrektywa wskazuje wprost, że należy przeciwdziałać spółkom „przykrywkom” tworzonym w celu uniknięcia, obejścia lub naruszenia przepisów unijnych lub krajowych[30].

Mechanizmem zapobiegającym tego rodzaju sytuacjom ma być możliwość kontroli operacji transgranicznej pod kątem zgodności z prawem przez właściwy organ. W wyniku tego rodzaju kontroli i przeprowadzonej oceny, podmiot zamierzający dokonać danej operacji transgranicznej (przekształcenia, podziału czy połączenia), ma uzyskać zaświadczenie potwierdzające jej dopuszczalność. Właściwym organem, który będzie dokonywał tego rodzaju oceny mogą być: sądy, notariusze lub inne organy, organ podatkowy lub urząd regulacji usług finansowych. Procedura ta powinna co do zasady zakończyć się w okresie 3 miesięcy[31]. Wydanie tego rodzaju zaświadczenia ma warunkować rejestrację podmiotu w innym państwie członkowskim UE. Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym spółka ma być zarejestrowana po operacji transgranicznej, nie powinny mieć możliwości zakwestionowania informacji zawartych w zaświadczeniu potwierdzającym dopuszczalność operacji[32].

Możliwość przeniesienia siedziby spółki z jednego państwa członkowskiego do drugiego bez konieczności przeprowadzania postępowania likwidacyjnego

Dyrektywa 2019/2121 przewiduje również wprowadzenie mechanizmów mających na celu umożliwienie przeniesienia siedziby do innego państwa członkowskiego bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego[33]. Proces ten ma być uwarunkowany posiadaniem przez jedną osobę w sposób bezpośredni lub pośredni wszystkich udziałów lub akcji łączących się spółek bądź też sytuacji, w której wspólnicy łączących się spółek posiadają ich papiery wartościowe oraz udziały lub akcje w tej samej proporcji we wszystkich łączących się spółkach.

Wymiana informacji o zakazach sprawowania funkcji kierowniczych pomiędzy rejestrami państw członkowskich

Jednym z założeń Dyrektywy 2019/1151 jest wprowadzenie możliwości wzajemnego zwracania się przez państwa członkowskie z zapytaniem o informacje dotyczące osób objętych zakazem pełnienia funkcji kierowniczych w państwie członkowskim, które otrzymało zapytanie[34].

Mechanizm ten ma zapobiegać nieuczciwemu postępowaniu lub innym nadużyciom i skutkować odmową powołania danej osoby do pełnienia funkcji kierowniczych w spółce z uwagi nie tylko na wcześniejsze postępowanie tej osoby na ich własnym terytorium, lecz, jeżeli jest to określone w prawie krajowym, również z uwagi na informacje przekazane przez inne państwa członkowskie.

Złożenie tego rodzaju zapytań ma być przy tym możliwe za pośrednictwem systemu integracji rejestrów.

Termin implementacji dyrektywy i planowana nowelizacja KSH

Zgodnie z art. 3 Dyrektywy 2019/2121, państwa członkowskie UE zostały zobowiązane do wprowadzenia w życie przepisów ustawowych niezbędnych do wykonania jej postanowień w terminie do dnia 31 stycznia 2023 roku. Zgodnie z informacją opublikowaną przez Ministerstwo Sprawiedliwości, projekt zmian ustawodawczych ma zostać przyjęty w III kwartale 2022 r.[35]

Podsumowanie

Harmonizacja przepisów prawnych w obszarze obejmującym przekształcenia, podział i łączenie się spółek niewątpliwie pozytywnie wpłynęłaby na możliwość dokonywania wskazanych operacji transgranicznych. O tym jaki kształt przyjmą ostateczne rozwiązania, które mają być wprowadzone do polskiego KSH przekonamy się w drugiej połowie 2022 r.

Joanna Lubecka

adwokat, Kancelaria Lubecka.Law

---

[1] Punkt 5 preambuły do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2121 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającej dyrektywę (UE) 2017/1132 w odniesieniu do transgranicznego przekształcania, łączenia i podziału spółek, zwanej dalej: ,,Dyrektywą 2019/2121’’.

[2] Punkt 17 preambuły do Dyrektywy 2019/2121.

[3] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1151 z dnia 20 czerwca 2019 r. zmieniająca dyrektywę (UE) 2017/1132 w odniesieniu do stosowania narzędzi i procesów cyfrowych w prawie spółek (Dz. U. UE. L. z 2019 r. Nr 186, str. 80).

[4] Ustawa z dnia 15 września 2000 roku – Kodeks spółek handlowych (Dz.U. 2000 Nr 94, poz. 1037 t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1526), zwana dalej: ,,KSH’’.

[5] D. Adamki, A. Cieśliński, M. Federowicz, K.Kokocińska, P. Lissoń, T.Nieborak, M. Szwarc, A. Zawidzka-Łojek, Komentarz do ustawy: Funkcjonowanie Unii Europejskiej z dnia 25-3-1957 (Dz.U. 2004, Nr 90, poz. 864), Wyd. 1, 2020.

[6] Art. 49 TFUE.

[7] Punkt 2 preambuły do Dyrektywy 2019/2121.

[8] Zwana dalej: ,,Spółką’’ lub ,,Polbud’’.

[9] W kontekście ostatniego pytania prejudycjalnego warto wskazać, że Polbud kwestionowała jakoby przeniosła do Luksemburga jedynie siedzibę statutową, wskazując, że przeniosła tam również swoją siedzibę rzeczywistą.

[10]  Art. 270 punkt 2) KSH.

[11] Art. 272 KSH.

[12] Art. 288 § 1 KSH.

[13] J. Bieniak, M. Bieniak, G. Nita-Jagielski, Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2022.

[14]  Ustawa z dnia4 lutego 2011 roku – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. 2011 Nr 80, poz. 432 t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1792), zwanej dalej: ,,PPM’’.

[15] TSUE wskazał w tym zakresie na wyrok z dnia 27 września 1988 roku wydany w sprawie Daily Mail and General Trust, 81/87.

[16] Wyrok TSUE z dnia 9 marca 1999 r., Centros, C-212/97.

[17] Jak pamiętamy okoliczność ta była kwestionowana przez Polbud.

[18] Wyrok TSUE w sprawie Inspire Art., C-167/01.

[19] Wyrok TSUE z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie National Grid Indus, C-371/10.

[20] Art. 270 punkt 2 KSH w zw. z art. 562 § 1 KSH w zw. z art. 288 § 1 KSH w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy PPM.

[21] Wyrok TSUE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie Cartesio, C-210/06.

[22] Wyrok TSUE z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie National Grid Indus, C-371/10.

[23] Wyroki TSUE z dnia 13 grudnia 2005 w sprawie SEVIC System, C-411/03 i 21 grudnia 2016 roku w sprawie AGET Iraklis, C-201/15.

[24] Wyrok TSUE z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie National Grid Indus, C-371/10.

[25] Dyrektywa 2019/1151 Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 20 czerwca 2019 r. zmieniająca dyrektywę (UE) 2017/1132 w odniesieniu do stosowania narzędzi i procesów cyfrowych w sprawie spółek (Dz.U.UE.L.2019.186.80 z dnia 11 lipca 2019 roku) zwana dalej: ,,Dyrektywą 2019/1151’’.

[26] Dyrektywa 2005/56/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 26.10.2005 r. w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych (Dz.Urz. UE L 310 z 25.11.2005 r., s. 1 ze zm.)

[27] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1132 w sprawie niektórych aspektów prawa spółek (tekst jednolity), z dnia 14 czerwca 2017 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 169, str. 46).

z dnia 14 czerwca 2017 r. (Dz. Urz. UE. L Nr 169, str. 46).

[28] Informacja dostępna na stronie www (dostęp z dnia: 20 maja 2022 r.).

[29] Informacja dostępna na stronie www (dostęp z dnia: 20 maja 2022 r.).

[30] Punkt 35 preambuły do Dyrektywy 2019/2121.

[31] Punkt 34 preambuły do Dyrektywy 2019/2121.

[32] Punkt 45 preambuły do Dyrektywy 2019/2121.

[33] Art. 86t Dyrektywy 2019/2121

[34] Punkt 23 i 24 preambuły do Dyrektywy 2019/1151.

[35]Informacja dostępna na stronie www (dostęp z dnia: 20 maja 2022 r.).